กระแตพระโพธิสัตว์
การเกิดมาเป็นมนุษย์ ได้พบพระพุทธศาสนา จัดว่าเป็นโชคลาภ
อย่างประเสริฐยิ่ง เพราะการบังเกิดขึ้นของพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั้น
เป็นการยากในโลก คือจะต้องเป็นบุคคลพิเศษ ที่บ่มบารมีมาเป็นเวลานาน จนบารมีทั้ง 30
ทัศ
เต็มเปี่ยมบริบูรณ์ ซึ่งใช้เวลาแตกต่างกัน ..บางองค์ 20 อสงไขย
กับแสนมหากัปป์ , บางองค์ 40 อสงไขย กับแสนมหากัป, บางองค์
80 อสงไขย กับแสนมหากัป ในระหว่างของการสร้างบารมีนั้น ไม่ว่าจะบังเกิดมาในอัตภาพของอะไร แต่น้ำใจ..ย่อมกล้าหาญ เด็ดเดี่ยว และมั่นคงเสมอ ดังเช่นเรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้
พระโพธิสัตว์ ถือกำเนิดเป็นกระแต สัตว์เดรัจฉาน
อยู่ใกล้กับมหาสมุทรใหญ่ อยู่มาวันหนึ่ง
ฝนตกหนัก น้ำท่วมมาก กระแสน้ำกำลังเชี่ยวกราก ได้พัดพาเอารังและลูกน้อย
ของพระโพธิสัตว์ลงสู่มหาสมุทรหายไป
ฝ่ายพระโพธิสัตว์มีความเสียใจมาก เฝ้าคิดสงสารลูกของตน มีความทุกข์เหมือนจะขาดใจตายตามลูกน้อยไป มีใจครุ่นคิดอยู่ว่า “เราจะกระทำความเพียร วิดน้ำในมหาสมุทรนี้ให้แห้ง
แล้วจะค้นหาลูกของเราให้พบ ให้จงได้”
ครั้นคิดมุ่งมั่นอย่างนี้ ก็เริ่มทำความเพียร เอาหางของตน จุ่มลงไปในน้ำทะเล แล้ววิ่งมาสลัดน้ำลงบนที่ดอน แล้วก็ย้อนกลับไปทำเหมือนเดิม ทำอย่างนี้มา 5-6 วัน ร่างกายเริ่มบอบช้ำ เหน็ดเหนื่อย แต่น้ำทะเลไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ด้วยหัวใจที่เด็ดเดี่ยว และกล้าแกร่ง ของกระแตพระโพธิสัตว์ ผู้มีใจมั่นคง ไม่ย่อท้อ จากความเพียร
จึงทมานะพยายามวิดน้ำในมหาสมุทรต่อไปอย่างไม่ลดละ
ด้วยวิริยบารมีแห่งพระโพธิสัตว์
ทำให้ให้บัณฑุกัมพลศิลาอาสน์ของพระอินทร์ มีอาการแข็งกระด้างอย่างอัศจรรย์ ครั้นพระอินทร์ส่องพระเนตรดู
จึงรู้ถึงเหตุของกระแตพระโพธิสัตว์ ซึ่งกำลังเอาหางวิดน้ำจากมหาสมุทร พระอินทร์จึงแปลงกายลงมาจากดาวดึงส์ มาถามกระแตพระโพธิสัตว์ว่า
: ดูก่อนท่าน กระแต ท่านกำลังทำอะไรหรือ
กระแต: เรากำลังวิดน้ำในมหาสมุทร
พระอินทร์:
ท่านต้องการสิ่งใดหรือ จึงต้องมาวิดน้ำในมหาสมุทรนี้
กระแต: เราต้องการให้น้ำในมหาสมุทรนี้แห้ง
เพื่อเราจะค้นหาลูกน้อยของเราที่ถูกน้ำพัดพามาลงในมหาสมุทรนี้
พระอินทร์: ท่านจะวิดน้ำในมหาสมุทรนี้ให้แห้ง
เห็นทีว่าท่านจะตายเสียเปล่าเป็นแน่
น้ำในมหาสมุทรนี้มากมายนัก สุดวิสัยที่ใครจะวิดให้แห้งได้ หยุดทำอะไรโง่ ๆ เสียเถอะ
อย่าได้พยายามต่อไปเลย จะตายเสียเปล่า
กระแต: ท่านนั่นแหละโง่ ท่านเป็นผู้เกียจคร้าน ไม่มีความเพียร คนที่เกียจคร้าน อย่างท่าน
ไม่ควรที่เราจะเจรจาด้วย
ตั้งแต่ท่านมาชวนเราคุย ทำให้เราเสียเวลาอยู่เป็นอันมาก เราเสียดายเวลานัก ท่านจงไปเสียให้พ้น อย่ายืนอยู่ตรงนี้เลย แล้วตวาดใส่ว่า.. ออกไปให้พ้น ..
หลังจากนั้น กระแตพระโพธิสัตว์ก็วิดน้ำด้วยหางของตนต่อไป อย่างขะมักเขม้น โดยไม่ยอมหยุด
ฝ่ายพระอินทร์ดำริว่า “ธรรมดาสัตว์ผู้เป็นหน่อเนื้อพุทธางกูร ย่อมมีความเพียรใหญ่อยู่ในสันดาน ดูเถิด... แม้ในกาลบัดนี้
ได้กระทำสิ่งที่เหลือวิสัย
เราลองน้ำใจบอกให้เลิกละเสีย ด้วยเหตุผล อันสมควรแต่ก็ยังไม่ละทิ้งความตั้งใจเดิม
ช่างมีน้ำใจเด็ดเดี่ยว อาจหาญ
น่าสรรเสริญยิ่งนัก ”
เมื่อพระอินทร์ดำริอย่างนี้แล้ว
ก็ไปเอาลูกกระแตที่ยังไม่ตายมามอบให้พระโพธิสัตว์ด้วยเทวนุภาพ แล้วก็สำแดงพระองค์ให้ทราบว่า
เป็นจอมเทพเบื้องบนแห่งสรวงสวรรค์ เปร่งรัศมี เสด็จกลับไปสู่ที่ประทับของพระองค์
จะเห็นได้ว่า พระโพธิสัตว์ คือผู้ปรารถนาเพื่อจะได้ตรัสรู้เป็นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอนาคตกาลภายภาคเบื้องหน้า ย่อมจะมีใจหนักแน่น และมั่นคง ถึงแม้ว่าได้กำเนิดมาเป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็ยังมีน้ำใจที่มั่นคงเด็ดเดี่ยว เต็มไปด้วยวิริยอุตสาหะ ที่ยอดเยี่ยม หากตั้งใจทำอะไรแล้ว แม้จะยากเพียงใด ก็จะเพียรพยายาม ทำให้สำเร็จให้จงได้ จะไม่เลิกล้มความตั้งใจโดยเด็ดขาด
จะเห็นได้ว่า พระโพธิสัตว์ คือผู้ปรารถนาเพื่อจะได้ตรัสรู้เป็นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าในอนาคตกาลภายภาคเบื้องหน้า ย่อมจะมีใจหนักแน่น และมั่นคง ถึงแม้ว่าได้กำเนิดมาเป็นสัตว์เดรัจฉาน ก็ยังมีน้ำใจที่มั่นคงเด็ดเดี่ยว เต็มไปด้วยวิริยอุตสาหะ ที่ยอดเยี่ยม หากตั้งใจทำอะไรแล้ว แม้จะยากเพียงใด ก็จะเพียรพยายาม ทำให้สำเร็จให้จงได้ จะไม่เลิกล้มความตั้งใจโดยเด็ดขาด
